ຊື່ສຽງຂອງ Manuel Toussaint ແມ່ນ ສຳ ຄັນທີ່ສຸດຕໍ່ກັບການປະກອບສ່ວນຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງຂອງລາວໃນການຄົ້ນຄວ້າແລະການຕີຄວາມ ໝາຍ ຂອງປະຫວັດສາດຂອງສິນລະປະຂອງເມັກຊິໂກ.
ໃນຂົງເຂດນີ້ທີ່ຂ້າມຊາຍແດນແຫ່ງຊາດ, ມັນໄດ້ເຮັດໃຫ້ການເກັບ ກຳ ປື້ມ, ບົດຂຽນແລະບົດຂຽນຕ່າງໆຢ່າງກວ້າງຂວາງແລະເຂັ້ມງວດພ້ອມທັງ ຄຳ ແນະ ນຳ ແລະແຮງຈູງໃຈຕ່າງໆບ່ອນທີ່ການສຶກສາຈາກແຕ່ກ່ອນແລະປະຈຸບັນເປັນການສະ ໜັບ ສະ ໜູນ ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງຫຼືກ່ຽວຂ້ອງກັບສະຖາປັດຕະຍະ ກຳ, ພ້ອມດ້ວຍຈັນຍາ ທຳ , ກັບນິທານພື້ນເມືອງແລະສິລະປະການສະແດງຂອງອະດີດແລະປະຈຸບັນຂອງພວກເຮົາ.
ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ສຳ ລັບຫລາຍໆຄົນທີ່ອ້າງເຖິງ Manuel Toussaint ເປັນຜູ້ຂຽນຈົດ ໝາຍ ຈະເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມແປກໃຈແລະບໍ່ແມ່ນຄວາມບໍ່ເຊື່ອຖືທີ່ແນ່ນອນ, ແຕ່ກໍລະນີທີ່ບໍ່ຕ້ອງສົງໃສກໍ່ຄືຜູ້ຂຽນຂອງ El arte colonial en Méxicoແມ່ນນັກກະວີ, ນັກເລົ່າເລື່ອງ, ນັກຂຽນບົດແລະນັກວິຈານວັນນະຄະດີຂອງການຜະລິດທີ່ກວ້າງຂວາງ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, Manuel Toussaint ເລີ່ມຕົ້ນກ້າວເຂົ້າສູ່ເສັ້ນທາງຂອງວັດທະນະ ທຳ ໂດຍຜ່ານວັນນະຄະດີ, ເຊິ່ງເທື່ອລະ ໜ້ອຍ ໂດຍບໍ່ປະຖິ້ມມັນຢ່າງຄົບຖ້ວນ, ກາຍເປັນຈຸດທີ່ບໍ່ ເໝາະ ສົມທີ່ຈະລະບຸອາຊີບທີ່ແນ່ນອນແລະການເຜີຍແຜ່ອື່ນໆ. ມັນພຽງພໍທີ່ຈະຈື່ໄດ້ວ່າ Manuel Toussaint ຍັງເປັນອາຈານ ໜຸ່ມ ຂອງວັນນະຄະດີແອສປາໂຍນທີ່ Escuela Nacional Preparatoria.
ໂດຍທົ່ວໄປ, Manuel Toussaint, ເກີດໃນປີ 1890, ເຂົ້າຮ່ວມກັບກຸ່ມປັນຍາຊົນຊັ້ນຍອດຮ່ວມກັບ Alfonso Reyes (1889), Artemio de Valle-Arizpe (1888), Julio Torri (1889), Francisco González Guerrero (1887), Genaro Estrada (1887) ປີ 1887), ແລະນັກກະວີ Zacatecan RamónLópez Velarde (1888), ແລະເຊັ່ນດຽວກັບພວກເຂົາ, ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກໃນສະພາບແວດລ້ອມວັນນະຄະດີປະມານຊຸມປີຕົ້ນຂອງສະຕະວັດນີ້. ຄວາມເປັນຄົນຮັກຊາດ, ການຕໍ່ຕ້ານທີ່ບໍ່ມີສຽງດັງທີ່ໄດ້ສະແຫວງຫາຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ມີຢູ່ແລ້ວໃນສະ ໄໝ ກ່ອນອານານິຄົມ, ມີຢູ່ແລ້ວໃນຍຸກປັດຈຸບັນ, ການປະເມີນຜົນທີ່ຖືກຢືນຢັນ, ຄວາມຕ້ອງການທີ່ຈະພັດທະນາ, ປູກຈິດໃຈຂອງຕົນຜ່ານປະຫວັດສາດແຫ່ງຊາດ, ຂອງວັດທະນະ ທຳ ເປັນຄວາມຮູ້ທີ່ ກຳ ນົດຕົນເອງ.
ພວກເຂົາແມ່ນຜູ້ຊາຍທີ່ກາຍເປັນວັດທະນາ ທຳ ທີ່ມະຫັດສະຈັນຈາກຮາກຂອງພວກເຂົາ, ໂດຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນໃນການຄົ້ນພົບຄວາມຄຸ້ນເຄີຍຂອງສິ່ງຕ່າງໆ, ສະພາບແວດລ້ອມ, ຂອງເຫດການທີ່ເກີດຂື້ນທາງປະຫວັດສາດແລະໃນເວລາດຽວກັນເຮັດໃຫ້ຄົນເມັກຊິໂກເປັນຕົວຕົນ. ຫຼາຍກ່ວາທິດສະດີ, ຫຼາຍກ່ວາຜູ້ຮ່ວມມືດ້ານແນວຄິດ, ພວກເຂົາເປັນຄົນທີ່ມີຄວາມສຸກ.
ໃນຖານະເປັນນັກຂຽນ, Manuel Toussaint ໄດ້ວິພາກວິຈານດ້ວຍບົດຂຽນ, ໂປແກມບັນທຶກແລະບັນທຶກບັນນານຸກົມ, ໂດຍມີການຜະລິດແບບກະວີທີ່ບໍ່ແຂງແຮງ, ມີນິຍາຍແລະນິຍາຍກ່ຽວກັບ ທຳ ມະຊາດຂອງເດັກນ້ອຍ, ມີປະຫວັດແລະຄວາມປະທັບໃຈຂອງການເດີນທາງໄປສູ່ພາຍໃນແລະຕ່າງປະເທດແລະດ້ວຍບົດເລື່ອງທີ່ແນ່ນອນໂດຍ ປັດຊະຍາ, ຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ສະທ້ອນ. ລາວຍັງເປັນນັກແປແລະບາງຄັ້ງກໍ່ໃຊ້ຮູບແຕ້ມທີ່ອອກມາຈາກຈິນຕະນາການຂອງຕົວເອງເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງວຽກງານວັນນະຄະດີຂອງລາວ.
ຫົກປີແຕ່ປີ 1914 ເຖິງປີ 1920 ແມ່ນໄລຍະທີ່ມີຄວາມ ລຳ ບາກທີ່ສຸດໃນອາຊີບການຂຽນວັນນະຄະດີຂອງ Manuel Toussaint. ເວທີທີ່, ໃນລະດັບທີ່ ໜ້ອຍ ກວ່າ, ຍັງໄດ້ແບ່ງປັນຄວາມມັກຂອງລາວໃນການວິພາກວິຈານແລະປະຫວັດສາດສິລະປະແລະວ່ານັບແຕ່ປີ 1920 ຈະເປັນທີ່ ໜ້າ ສົນໃຈຂອງລາວ, ເຖິງແມ່ນວ່າລາວຈະບໍ່ຢຸດເລື້ອຍໆ, ມັກຈະມັກຕົວ ໜັງ ສື.
ຖ້າມັນ ຈຳ ເປັນທີ່ຈະຕ້ອງ ກຳ ນົດດ້ວຍຄວາມແມ່ນຍໍາສູງກວ່າຫຼື ໜ້ອຍ ກວ່າເວລາ ສຳ ຄັນທີ່ສຸດເຊິ່ງ Manuel Toussaint ສະແດງຄວາມຜູກພັນຂອງລາວກັບລົດນິຍົມຂອງວັນນະຄະດີ, ມັນຈະແມ່ນໃນປີ 1917 ແລະປະມານການກໍ່ຕັ້ງວາລະສານປະ ຈຳ ອາທິດ Pegaso, ກຳ ກັບໂດຍ Enrique GonzálezMartínez, Efrén Rebolledo ແລະRamón. López Velarde. ໃນນັ້ນ Manuel Toussaint ປະກົດຕົວພ້ອມກັບJesús Urueta, Genaro Estrada, Antonio Castro Leal ແລະອື່ນໆທີ່ບໍ່ມີຊື່ສຽງ ໜ້ອຍ ໃນຄະນະ ກຳ ມະການບັນນາທິການ.
ອາຊີບ ໜຶ່ງ ທີ່ບໍ່ແມ່ນຄວາມກະທົບກະເທືອນທີ່ມີຊີວິດຊີວາ, ເຊິ່ງມາເປັນຮູບແບບແລະນັກກະວີທີ່ມີສຽງງ່າຍ, ສົມດຸນ, ບໍ່ມີຮອຍແຕກທີ່ຮຸນແຮງ, ເຊິ່ງສາມາດລົງທະບຽນແລະແບ່ງປັນໄດ້, ຫຼືແທນທີ່ຈະເຂົ້າສູ່ ທຳ ມະຊາດທີ່ຢູ່ຄຽງຂ້າງວຽກງານແລະການມີ ໜ້າ ຂອງຫລາຍໆຄົນ ນັກຂຽນອື່ນໆ, ຜູ້ສ້າງຂະບວນການວັນນະຄະດີປະຫວັດສາດຂອງພວກເຮົາ.
